Artikel
De Stationsweg in Schagen dateert van 1865, het jaar waarin het spoorwegstation in gebruik werd genomen. Het was na een eeuwenlange status quo de eerste nieuwe loot aan het Schager stratenplan. Hij ligt nog altijd op dezelfde plaats langs de spoorbaan, destijds echter door open weiland. Over de verharde weg werden treinpassagiers aan– en afgevoerd in door paarden getrokken omnibussen en rijtuigen. Naast de weg liepen een paardenpad en een onverhard looppad; de fiets moest nog worden uitgevonden.
Het laat zich raden dat weg en paden door het gebruik en de seizoensinvloeden allengs vol bulten en kuilen kwamen te liggen. In natte tijden moest de voetganger er tot de enkels door het slijk. En wie zijn heil zocht op de klinkerweg moest oppassen niet van de sokken te worden gereden. Zeker bij avond, want de weg was onverlicht. Waar dat toe kon leiden werd verteld in de Schager Courant van 22 juli 1875 door een bezoeker, die door zijn vriend van het station werd afgehaald (afbeelding 1).
Ondanks aanhoudende klachten is de slechte staat van de Stationsweg tot 1931(!) een steen des aanstoots gebleven en een discussiepunt op de agenda van de gemeenteraad. Het feit dat aan de Stationsweg lange tijd geen huizen stonden, maakte dat de enige belanghebbenden zij waren die van de trein gebruik maakten. Met hen had de gemeenteraad klaarblijkelijk weinig compassie. Dan wordt in 1898 het eerste woningblok gezet. En met dat eerste schaap over de dam is drie jaar later geen kavel meer onbebouwd. Ondernemers vestigen zich er ook. Nu is de staat van de weg ook een hindernis geworden voor bewoners en zakenlui. Daar komt bij dat de Stationsweg inmiddels door de aanleg van de Spoorlaan (en het nog ontbreken van de Landbouwstraat) een invalsweg is geworden. In 1906 roepen de aanwonenden in een gezamenlijk adres de gemeenteraad ter verantwoording. B. en W. zeggen een duchtige onderhoudsbeurt toe en de raad besluit tot een onderzoek naar de kosten van bestrating. Maar ook hier staan tussen droom en daad praktische bezwaren. Want in 1910 vestigt raadslid Roggeveen nog maar eens de aandacht van zijn collega’s op de Stationsweg, die ‚een modderpoel gelijk’ is.
In 1924 schrijven de bewoners, 18 jaar na het eerste, hun tweede adres aan de gemeente om de conditie van de weg te verbeteren. Het leidt tot niets en de klachten houden aan. De stofwolken die van het wegdek loskomen worden in een raadsvergadering in 1928 een bedreiging genoemd voor de gezondheid. Bestrating wordt echter nog altijd te duur bevonden. Maar aan alles komt een eind, ook aan een lijdensweg van meer dan 60 jaar. We schrijven 1930 wanneer het looppad aan de overkant wordt ingeruild voor een tegelpad langs de huizenrij. Een jaar later wordt de Stationsweg geasfalteerd.
